𝗪𝗮𝘁 𝗮𝗹𝘀 𝗱𝗲 𝘁𝗼𝗲𝗸𝗼𝗺𝘀𝘁 𝗴𝗲𝗲𝗻 𝘀𝘁𝗮𝗿𝘁𝗲𝗿𝘀 𝗺𝗲𝗲𝗿 𝗻𝗼𝗱𝗶𝗴 𝗵𝗲𝗲𝗳𝘁?

Laatst zei mijn dochter: “Ik vraag het wel even aan ChatGPT.”

We hadden een discussie, en 'chappie'

werd er moeiteloos bij gehaald.

Ze ging ervan uit dat het antwoord klopte.

Ik moest glimlachen… en daarna begon het te knagen.

Niet omdat ik tegen AI ben – integendeel, het helpt mij regelmatig van mijn writer’s block af.

Maar omdat ik me realiseerde: wat gebeurt er als we zélf niet meer leren denken?

Vandaag las ik in het FD dat startersbanen verdwijnen, omdat AI veel uitzoekwerk overneemt.

Efficiënter, zeker.

Maar waar leren jonge mensen dan hun vak?

Waar oefenen ze hun nieuwsgierigheid, hun fouten, hun leervermogen?

Het doet me denken aan de opkomst van social media.

We dachten: wat een prachtige manier om te verbinden.

En nu? Veel contact is vluchtig. Echte gesprekken worden vermeden. Sociale eenzaamheid groeit.

AI biedt ongekende kansen.

Maar ook risico’s.

Wat dreigen we te verliezen als we alles optimaliseren?

Nieuwsgierigheid. Verdieping. Authentiek contact.

Ik merk dat ik steeds vaker verlang naar de menselijke maat.

Naar vragen zonder snel antwoord.

Naar het gesprek dat schuurt – en raakt.

Daarom deze uitnodiging.

Aan iedereen die werkt met AI, bouwt, implementeert of onderzoekt:

Laten we niet alleen kijken naar wat er kan.

Maar ook naar wat wenselijk is – voor onze kinderen, ons werk en onze samenleving.

Misschien begint het klein. Een uurtje per week. In de klas. In je team.

Niet alleen over de mogelijkheden, maar ook over de impact en de schaduwkant.

𝘏𝘰𝘦 𝘻𝘰𝘳𝘨𝘦𝘯 𝘸𝘦 𝘥𝘢𝘵 𝘫𝘰𝘯𝘨𝘦 𝘮𝘦𝘯𝘴𝘦𝘯 𝘣𝘭𝘪𝘫𝘷𝘦𝘯 𝘨𝘳𝘰𝘦𝘪𝘦𝘯 𝘪𝘯 𝘦𝘦𝘯 𝘈𝘐-𝘵𝘪𝘫𝘥𝘱𝘦𝘳𝘬?

𝘏𝘰𝘦 𝘴𝘵𝘪𝘮𝘶𝘭𝘦𝘦𝘳 𝘫𝘪𝘫 𝘭𝘦𝘳𝘦𝘯, 𝘥𝘦𝘯𝘬𝘦𝘯 𝘦𝘯 𝘯𝘪𝘦𝘶𝘸𝘴𝘨𝘪𝘦𝘳𝘪𝘨𝘩𝘦𝘪𝘥 𝘪𝘯 𝘫𝘰𝘶𝘸 𝘵𝘦𝘢𝘮?

Deel je aanpak of worsteling – laten we elkaar inspireren.