𝗪𝗮𝘁 𝗲𝗿 𝗴𝗲𝗯𝗲𝘂𝗿𝘁 𝗮𝗹𝘀 𝗷𝗲 𝗵𝗲𝘁 é𝗰𝗵𝘁𝗲 𝗴𝗲𝘀𝗽𝗿𝗲𝗸 𝘄é𝗹 𝘃𝗼𝗲𝗿𝘁

Onlangs begeleidde ik een managementteam van sterke professionals. Op papier een topteam. In de praktijk? Een energielek van jewelste.

Er was onderhuids gedoe. Spanningen, wantrouwen, ‘wij-zij’-denken. Niemand durfde echt te benoemen wat er speelde. Het gevolg? Meer afstand. Meer vingerwijzen. Minder verbinding.

Wat er in het leiderschap gebeurt, sijpelt onvermijdelijk door naar de rest van de organisatie. De toon van het team aan de top, bepaalt de toon overal.

Als leider heb je invloed. Of je je daarvan bewust bent of niet.

Spanning in teams ontstaat zelden zomaar. Vaak zijn het signalen dat fundamentele behoeften – zoals inclusie, invloed of inspiratie – niet voldoende gevoed worden. 

Gedrag dat lastig is, vertelt iets. De vraag is: luister je ernaar?

Leiderschap vraagt om vertragen. Luisteren zonder oordeel. Spanningen benoemen, ook als het schuurt. Want zolang het stil blijft, blijft het rommelen.

𝗩𝗲𝗲𝗹𝘃𝗼𝗼𝗿𝗸𝗼𝗺𝗲𝗻𝗱𝗲 𝘃𝗮𝗹𝗸𝘂𝗶𝗹𝗲𝗻:

•  We zoeken de oorzaak bij 'die ene collega', in plaats van te kijken naar het systeem en de onderliggende dynamiek in het team

• We voeren lastige gesprekken liever 1-op-1, waardoor het team niet leert omgaan met spanningen of verschillen

• We sturen op harmonie, terwijl spanning juist iets waardevols blootlegt

𝗧𝗶𝗷𝗱 𝘃𝗼𝗼𝗿 𝗿𝗲𝗳𝗹𝗲𝗰𝘁𝗶𝗲:

1. Welke spanningen voel jij in je team, maar benoem je liever (nog) niet?

2. Wat vraagt dat van jou om openheid en vertrouwen te versterken?

Wil jij een team waarin openheid wél de ruimte krijgt, ook als het schuurt?

Stuur me gerust een bericht. Ik denk graag met je mee.